Jak zapobiegać i leczyć zespół cieśni nadgarstka?

Zespół cieśni nadgarstka najczęściej objawia się bólem i drętwieniem okolic kciuka, palca wskazującego i serdecznego. Osoba, która boryka się z tym problemem, często stwierdza, że jej dłoń nie jest całkowicie sprawna, a kłopotliwe staje się nawet zwykłe chwycenie długopisu. W początkowej fazie nieprzyjemne doznania pomaga usunąć np. strzepnięcie ręką, jednak z biegiem czasu ból staje się bardziej intensywny i uniemożliwia wykonywanie swoich codziennych obowiązków.

 

Czym jest zespół cieśni nadgarstka?

Zespół cieśni nadgarstka to jedna z neuropatii uciskowych, czyli dolegliwości, za którą odpowiada ucisk mechaniczny działający na nerw. W tym wypadku jest to nerw pośrodkowy, który znajduje się w kanale nadgarstka. Nerw ten odpowiada za czucie i kontrolę ruchu w dłoni – jego uszkodzenie objawia się wcześniej wspomnianym mrowieniem, drętwieniem i utratą precyzji ruchów ręki.

 

Przyczyny powstawania cieśni nadgarstka

Zespół cieśni nadgarstka to najczęściej spotykana neuropatia uciskowa kończyn górnych. Może mieć ona wiele przyczyn. Zalicza się do nich:

• choroby zawodowe – długotrwałe, powtarzalne ruchy przeciążające nadgarstek, np. pracowników biurowych podczas pisania na klawiaturze, muzyków grających na instrumentach klawiszowych, czy fryzjerów obsługujących klientów;
• choroby reumatyczne i zwyrodnieniowe;
• choroby endokrynologiczne;
• niektóre choroby zakaźne;
• inne przyczyny, takie jak tłuszczaki, źle zrośnięte złamania kości, obrzęki w ciąży itd.

 

Diagnostyka zespołu cieśni nadgarstka

Lekarz jest w stanie zdiagnozować zespół cieśni nadgarstka po przeprowadzeniu wywiadu z pacjentem i poproszeniu go o wykonanie prostych ćwiczeń (test Tinela i test Phalena). Czasami konieczne jest wykonanie badań obrazowych. Lekarz może zlecić wykonanie zdjęcia RTG, USG, MRI lub EMG. W zależności od decyzji lekarza pierwszego kontaktu pacjent może być skierowany do reumatologa, ortopedy, neurologa lub chirurga ręki.

 

Jak leczy się zespół cieśni nadgarstka?

Bólu powodowanego przez cieśń nadgarstka nie powinno się bagatelizować. Im wcześniej zostanie rozpoczęte leczenie, tym mniejsza szansa na poważne uszkodzenie nerwu pośrodkowego.  

Leczenie farmakologiczne najczęściej polega na przyjmowaniu przez pacjenta niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Ich zadaniem jest zmniejszenie stanu zapalnego i uśmierzenie bólu. Jeśli zespół cieśni nadgarstka jest skutkiem choroby współistniejącej, kluczowe jest jej wyeliminowanie. Czasami lekarze zalecają też wstrzyknięcia lub doustne przyjmowanie glikokortykosteroidów.

Unieruchomienie i odpoczynek nadgarstka pozwalają mu zregenerować się w naturalnej dla niego pozycji. Do tego celu warto zakupić specjalistyczną, anatomicznie wyprofilowaną ortezę, np. Actimove Wrist Stabilizer z serii Sports Edition. To proteza, która nie zawiera neoprenu ani lateksu, dzięki czemu jest całkowicie przyjazna dla skóry. Technologia COOLMAX AIR pozwala skórze oddychać, eliminuje problem uczucia gorąca i nadmiernego pocenia się. Przede wszystkim jednak Actimove Wrist Stabilizer zapewnia nadgarstkowi odpowiednie wsparcie oraz odpowiednie właściwości kompresyjne, co przekłada się na zmniejszenie obrzęku nadgarstka i znaczne złagodzenie bólu.

[product id="1333, 1334"]

Fizjoterapia oferuje wiele różnych zabiegów skutecznych w walce z zespołem cieśni nadgarstka. Powinny one być dobrane do potrzeb danego pacjenta. Osoby z tym problemem zazwyczaj kierowane są na krioterapię, hydroterapię, fonoforezę, laseroterapię itd.

Operacja cieśni nadgarstka wykonywana jest wtedy, gdy inne metody nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. Operacja przeprowadzana jest endoskopowo lub z przecięciem powłok skórnych. Czasami lekarze korzystają z techniki mieszanej. Operacja polega na przecięciu lub usunięciu struktur, które generują ucisk na nerw pośrodkowy.

 

Czy zespołowi cieśni nadgarstka można zapobiegać?

Tak. Można go też całkowicie wyleczyć, o ile nie jest on związany ze współistniejącą chorobą przewlekłą.

Profilaktyka zespołu cieśni nadgarstka polega na jego obserwacji i eliminacji ruchów, które powodują ból i drętwienie ręki. Warto ograniczać powtarzalne czynności do minimum, a w trakcie ich wykonywania robić przerwy. Jeśli to możliwe, warto też pracować rękami na zmianę, by równo je obciążać. Osoby narażone na zespół cieśni nadgarstka mogą wykonywać w przerwach w pracy proste ćwiczenia, które rozluźnią mięśnie rąk, ramion i sam nadgarstek.

W pracy warto korzystać z ergonomicznych narzędzi (np. podkładek pod myszkę podpierających nadgarstek czy ergonomicznych, krzywych klawiatur, niewymuszających nienaturalnego ustawiania dłoni). Na noc lub w czasie wolnym po pracy dobrym pomysłem jest zakładanie usztywniacza nadgarstka, który ułatwi mu odpoczynek w naturalnym położeniu.

 

Kto jest szczególnie narażony na zespół cieśni nadgarstka?

Warto wiedzieć, że schorzenie częściej dotyka kobiety niż mężczyzn. Zwykle przytrafia się po 5. dekadzie życia, jednak mierzą się z nią osoby coraz młodsze, zazwyczaj spędzające dużo czas przed komputerem. Jak łatwo można się domyślić, zespół cieśni nadgarstka najczęściej dotyczy ręki wiodącej.